Mirë se vini në vitin 2030. Mirë se vini në qytetin tim – ose duhet të them “qyteti ynë”. Unë nuk zotëroj asgjë. Unë nuk kam një makinë. Unë nuk kam një shtëpi. Unë nuk zotëroj asnjë pajisje apo rroba.
Mund t’ju duket e çuditshme, por ka kuptim të plotë për ne në këtë qytet. Çdo gjë që e konsideronit si produkt, tani është bërë shërbim. Ne kemi akses në transport, akomodim, ushqim dhe të gjitha gjërat që na nevojiten në jetën tonë të përditshme. Një nga një të gjitha këto gjëra u bënë falas, kështu që nuk kishte kuptim që ne të zotëronim shumë.
Komunikimi i parë u bë i digjitalizuar dhe falas për të gjithë. Më pas, kur energjia e pastër u bë falas, gjërat filluan të lëviznin shpejt. Çmimi i transportit ra në mënyrë dramatike. Nuk kishte më kuptim që ne të zotëronim makina, sepse mund të thërrisnim një automjet pa shofer ose një makinë fluturuese për udhëtime më të gjata brenda pak minutash. Ne filluam të transportojmë veten në një mënyrë shumë më të organizuar dhe të koordinuar kur transporti publik u bë më i lehtë, më i shpejtë dhe më i përshtatshëm se makina. Tani mezi e besoj se pranuam bllokimet e trafikut, për të mos përmendur ndotjen e ajrit nga motorrët me djegie. Çfarë po mendonim?
Ndonjëherë përdor biçikletën time kur shkoj të shoh disa nga miqtë e mi. Më pëlqen stërvitja dhe udhëtimi. Është qesharake sesi disa gjëra duken se nuk e humbin kurrë emocionin: ecja, çiklizmi, gatimi, vizatimi dhe rritja e bimëve. Ka kuptim të përsosur dhe na kujton se si kultura jonë doli nga një marrëdhënie e ngushtë me natyrën.
Në qytetin tonë ne nuk paguajmë qira, sepse dikush tjetër e shfrytëzon hapësirën tonë falas sa herë që nuk kemi nevojë. Dhoma ime e ndenjes përdoret për takime biznesi kur nuk jam atje.
Lexoni: “Inovacion për një epokë të re”: Fokusi i Samsung për CES 2022
Herë pas here do të zgjedh të gatuaj vetë. Është e lehtë – pajisjet e nevojshme të kuzhinës dorëzohen në derën time brenda pak minutash. Që kur transporti u bë falas, ne nuk i futëm të gjitha ato gjëra në shtëpinë tonë. Pse të mbajmë në dollapët tanë një prodhues makaronash dhe një tenxhere? Mund t’i porosisim vetëm kur të na duhen.
Kjo e bëri më të lehtë përparimin e ekonomisë qarkulluese. Kur produktet kthehen në shërbime, askush nuk ka interes për gjërat me jetëgjatësi të shkurtër. Gjithçka është projektuar për qëndrueshmëri, riparueshmëri dhe riciklueshmëri. Materialet po rrjedhin më shpejt në ekonominë tonë dhe mund të shndërrohen në produkte të reja shumë lehtësisht. Problemet mjedisore duken të largëta, pasi ne përdorim vetëm energji të pastër dhe metoda të prodhimit të pastër. Ajri është i pastër, uji është i pastër dhe askush nuk do të guxonte të prekte zonat e mbrojtura të natyrës, sepse ato përbëjnë një vlerë të tillë për mirëqenien tonë. Në qytete kemi shumë hapësira të gjelbra dhe bimë e pemë kudo. Ende nuk e kuptoj pse në të kaluarën kemi mbushur të gjitha vendet e lira në qytet me beton.
Pazar? Nuk e mbaj mend vërtet se çfarë është. Për shumicën prej nesh, është kthyer në zgjedhjen e gjërave për t’u përdorur. Ndonjëherë më duket argëtuese dhe ndonjëherë dua që algoritmi ta bëjë atë për mua. Algoritmi e njeh shijen time më mirë se unë deri tani.
Kur IA dhe robotët morën përsipër kaq shumë nga puna jonë, papritmas patëm kohë për të ngrënë mirë, për të fjetur mirë dhe për të kaluar kohë me njerëzit e tjerë. Koncepti i orës së pikut nuk ka më kuptim, pasi puna që bëjmë mund të bëhet në çdo kohë. Nuk e di nëse do ta quaja më punë. Është më shumë si koha e të menduarit, koha e krijimit dhe koha e zhvillimit.
Për pak kohë, gjithçka u kthye në argëtim dhe njerëzit nuk donin të shqetësoheshin me çështje të vështira. Ishte vetëm në minutën e fundit që ne zbuluam se si t’i përdorim të gjitha këto teknologji të reja për qëllime më të mira sesa thjesht për të vrarë kohën.
Shqetësimi im më i madh janë të gjithë njerëzit që nuk jetojnë në qytetin tonë. Ata që humbëm rrugës. Ata që vendosën se u bë shumë, e gjithë kjo teknologji. Ata që u ndjenë të vjetëruar dhe të padobishëm kur robotët dhe IA morën pjesë të mëdha të punëve tona. Ata që u mërzitën me sistemin politik dhe u kthyen kundër tij. Ata bëjnë jetë të ndryshme jashtë qytetit. Disa kanë formuar pak komunitete vetë-furnizuese. Të tjerët thjesht qëndruan në shtëpitë boshe dhe të braktisura në fshatrat e vegjël të shekullit të 19-të.
Herë pas here mërzitem për faktin se nuk kam privatësi të vërtetë. Askund nuk mund të shkoj dhe të mos regjistrohem. E di që, diku, gjithçka që bëj, mendoj dhe ëndërroj është e regjistruar. Shpresoj që askush të mos e përdorë kundër meje.
Në përgjithësi, është një jetë e mirë. Shumë më mirë se rruga në të cilën ishim, ku u bë aq e qartë sa nuk mund të vazhdonim me të njëjtin model rritjeje. Kishim të gjitha këto gjëra të tmerrshme që po ndodhnin: sëmundjet e stilit të jetesës, ndryshimet klimatike, kriza e refugjatëve, degradimi i mjedisit, qytetet e mbipopulluara, ndotja e ujit, ndotja e ajrit, trazirat sociale dhe papunësia. Ne humbëm shumë njerëz përpara se të kuptonim se mund t’i bënim gjërat ndryshe.
Që nga viti 2015 nxisim shpirtin sipërmarrës, inovacionin dhe rritjen personale duke ndikuar në zhvillimin e një mjedisi motivues dhe pozitiv tek lexuesit tanë. Kjo punë që e bëjmë me shumë dashuri nuk ka të paguar. Ne jemi platforma e vetme e cila promovon modelin pozitiv të sipërmarrjes së lirë. Përmes kësaj platforme mbështesim edukimin gjatë gjithë jetës si mjet për zhvillimin personal dhe profesional të brezave. Kontributi juaj do të na ndihmojë në vazhdimin e këtij misioni në gjithë trevat shqipfolëse.
Mund të kontribuoni KETU. Falemnderit.
