Ka shumë arsye pse kompanitë nuk pranojnë idetë e mira. Disa nga këto arsye duken të arsyeshme: ideja nuk përputhet me misionin aktual, ose kërkon shumë kapital ose fuqi punëtore ose shumë fokus të menaxhmentit. Pastaj ka raste kur shefat e mëdhenj ndoshta nuk po i kushtonin vëmendjen e duhur.
Konsideroni Thomas Edison, i cili punësoi në laboratorin e tij një shok të quajtur Nikola Tesla. Tesla kishte shpikur një motor induksioni për rrymë alternative dhe i sugjeroi Edisonit se ishte një burim më i mirë i energjisë elektrike sesa dinamot me rrymë të drejtpërdrejtë të Edisonit.
Apple iTunes
Në fund të viteve 1990, ndërsa mp3 player-ët kishin filluar të lulëzonin, një inxhinier i quajtur Tony Fadell kishte një ide për një linjë të music players digjitalë. Fadell kishte punuar për firmat e mëdha të elektronikës së konsumit, por kishte nisur për një dekadë në Silicon Valley duke u përpjekur të zhvillonte pajisjet e tij, me sukses të kufizuar. Ai e çoi player e tij në një nga drejtuesit e muzikës digjitale në atë kohë, RealNetworks, i cili shiste muzikë përmes një rrjeti dhe nuk pranoi të krijonte një pajisje të veçantë muzikore personale. As firmat e elektronikës së konsumit si Philips dhe Sony nuk ishin aq të interesuara.
Më në fund, ai gjeti një djalë të quajtur Steve Jobs, kompania kompjuterike e të cilit ishte e dëshpëruar për të lidhur mp3 player me aplikacionin e saj iTunes. Fadell mendoi se do të bënte disa konsultime për të mbajtur gjallë firmën e tij. Ai mendoi gabim. Jobs e informoi atë: Ti po i bashkohesh Apple dhe do ta ndërtosh këtë brenda një viti. Fadell, si shumë të tjerë, me sa duket e gjeti Jobsin sa të papërmbajtshëm aq edhe irritues. Pesë vjet më vonë, Apple shiti iPod-in e saj të 100 miliontë. Mjerisht, pas një xhirimi 20-vjeçar, iPod do t’i bashkohet Walkman-it në muzeun e teknologjisë – Apple njoftoi së fundmi se do të ndalojë prodhimin e pajisjes.
DuPont lejon që dikush të rrëshqasë
Në fund të viteve 1950, një inxhinier kimik i quajtur Wilbert “Bill” Gore po punonte rreth një përbërësi të quajtur politetrafluoroetilen.
Gore mendoi se kompleksi, të cilin DuPont e quajti Teflon, kishte potencial përtej asaj që kishte në mendje punëdhënësi i tij – një shtresë jo ngjitëse. Kështu ai dhe gruaja e tij, Vieve, dolën vetë dhe themeluan W.L. Gore & Associates në 1958, në bodrumin e tyre në Newark, Delaware. PTFE ishte shumë rezistent ndaj nxehtësisë, duke e bërë atë të përsosur për izolim elektrik — dhe në kohën e duhur për epokën hapësinore në zhvillim dhe epokën kompjuterike, e cila kërkonte efikasitetin elektrik; ishte i zbatueshëm edhe për implantet mjekësore.
Por nuk është kjo arsyeja pse ju e dini mbiemrin e tyre sot. Në vitin 1969, pasi djali i tyre Bob krijoi një version të shtrirë, të quajtur PTFE i zgjeruar, kompania gjeti një treg për një pëlhurë të papërshkueshme nga uji dhe e quajtën Gore-Tex – e cila do ta bënte motin e dimrit shumë më të durueshëm për të gjithë ne.
Ford kundër Lincoln
Kjo është një përrallë e dy Henri-ve. Henry Leland ishte një makinist gjenial, një armëpunues dhe një furnizues i kompanive të hershme të automjeteve, i cili mund të bënte pjesë vazhdimisht brenda tolerancave (0,001 inç) të padëgjuara në atë kohë. Ai parashikoi një makinë të nivelit të lartë që do të funksiononte si një ëndërr. Henry Ford, nga ana tjetër, ishte një novator i dizajnit, por, në atë kohë, i keq në prodhim. Dhe në fillim të shekullit të kaluar, në kompaninë e tij të dytë, Ford nuk mund të prodhonte modelet e nivelit të ulët, afërsisht 1,000 dollarë që u punësua për të bërë – dhe nuk kishte asnjë interes për makinat e bukura, 3,000 dollarë.
Kështu, në vitin 1902, Leland u soll nga investitorët që kontrollonin kompaninë Henry Ford për të rregulluar gjërat. Ford, i cili nuk drejtonte më Ford-in, eci. Leland filloi të fokusohej në modelet e nivelit të lartë dhe e riemëroi kompaninë Cadillac. Leland më vonë shiti Cadillac te GM, u pendua dhe ringjalli idenë për një markë të pavarur makinash luksoze në 1917. Duke qenë një admirues i një presidenti të caktuar të SHBA-së, makina e tij e re luksoze u quajt Lincoln. Ford-i, megjithatë, bleu Lincoln-in nga falimentimi në 1922.
IBM hap dritaren për Microsoft
Pyetja ishte: “Doni ta blini apo doni ta blej unë?” Përgjigja do të ndryshonte llogaritjen. Folësi ishte ekzekutivi i IBM Jack Sams, i cili kishte nevojë për një sistem operativ për IBM Personal Computer 5150. Makina po ndërtohej me arkitekturë të hapur – e padëgjuar në IBM – kur u prezantua në vitin 1981. Pyetja iu parashtrua 24-vjeçarit Bill Gates, startup-i i të cilit, Microsoft, në fakt nuk kishte një OS, por kishte gjetur një të quajtur QDOS nga një firmë lokale. Duke pasur mundësinë për të blerë QDOS ose për ta marrë me qira, IBM bëri këtë të fundit.
Lexoni: Niantic pozicionohet si një rival i fortë për Apple dhe Meta në luftërat e ardhshme AR
Gates negocioi me zgjuarsi të drejtën për të liçencuar QDOS – e cila u bë MS-DOS, dhe më vonë pjesë e Windows – për të gjithë të ardhurit. Dhe ata erdhën. Gjithashtu prodhuesit e kompjuterëve që pasuan prezantimin e PC-ve në 1981– duke përfshirë Dell-in, Compaq-in dhe HP-në–do ta kthenin Microsoft-in në prodhuesin më të madh të softuerit në planet dhe përfundimisht do ta detyronin IBM-në të dilte nga tregu i PC-ve. Pyetja e Sams-it duket marrëzi tani, por do të dukej më pak e tillë për një kompani që garon për një treg që po largohej. Ndoshta IBM duhet të kishte kërkuar fillimisht një nga kompjuterët kryesorë të saj.
/inc
Që nga viti 2015 nxisim shpirtin sipërmarrës, inovacionin dhe rritjen personale duke ndikuar në zhvillimin e një mjedisi motivues dhe pozitiv tek lexuesit tanë. Kjo punë që e bëjmë me shumë dashuri nuk ka të paguar. Ne jemi platforma e vetme e cila promovon modelin pozitiv të sipërmarrjes së lirë. Përmes kësaj platforme mbështesim edukimin gjatë gjithë jetës si mjet për zhvillimin personal dhe profesional të brezave. Kontributi juaj do të na ndihmojë në vazhdimin e këtij misioni në gjithë trevat shqipfolëse.
Mund të kontribuoni KETU. Falemnderit.
