Qindra fëmijë të azilkërkuesve janë prekur nga një sëmundje misterioze në Suedi, e cila i mban ata në një gjendje gjumi për vite me radhë. Neurologia Suzanne O’Sullivan ka shkuar për të hetuar, shkruan The Times. “Unë sapo kisha shkelur pragun dhe tashmë u ndjeva klaustrofobike”, shkruan ajo. “Unë mund ta shihja Nolën të shtrirë në një shtrat në të djathtën time. Ajo ishte rreth dhjetë vjeç, mendoj. Pesë njerëz dhe një qen sapo kishin hyrë në dhomë, por ajo nuk kishte asnjë reagim për ndonjërin prej nesh. Ajo thjesht qëndroi në vend me sytë e saj të mbyllur, me sa duket paqësore.”, thotë neurologjia.
“Ajo ka qenë kështu për më shumë se një vit e gjysmë”, tha dr Olssen ndërsa u përkul për të goditur Nola butësisht në faqe. Nola dhe motra e saj Helan janë dy nga qindra fëmijë që flenë dhe që janë shfaqur në mënyrë sporadike në Suedi për një hark prej 20 vjetësh.
Fëmijët fillimisht kishin ankth dhe u depresionuan. Ata ndaluan së luajturi me fëmijët e tjerë. Dalëngadalë u mbyllën në vetvete dhe më pas lanë shkollën. Nuk flisnin fare deri sa zunë shtratin. Nëse hynin në fazën më të thellë të sëmundjes, ata nuk mund të hanin ose të hapnin sytë.
Është klasifikuar si “Uppgivenhets syndrom” që fjalë për fjalë do të thotë “të heqësh dorë”. Sindroma e dorëheqjes është një çrregullim që prek ekskluzivisht fëmijët e familjeve që kërkojnë azil. Këta fëmijë u traumatizuan shumë përpara se të sëmureshin. Shumica filluan të mbylleshin në vetvete kur familjet e tyre u përballën me procesin e gjatë të aplikimit për azil.
Para se familja të vinte në Suedi nga një fshat rurale i pazhvilluar në Siri, ata rregullisht iu nënshtruan frikës dhe dhunës dhe u detyruan të largoheshin. Duke arritur në kufirin suedez, ata nuk kishin asnjë provë se kush ishin apo nga vinin. Autoritetet vlerësuan që Nola të ishte dy e gjysmë, Helan të ishte tre e gjysmë dhe vëllai i tyre i vogël të ishte një. Në pamundësi për të folur suedisht ose për të lexuar një alfabet me shkronja latine, ata u përpoqën të komunikonin dhe nuk kishin asnjë mënyrë për të verifikuar se nga kishin ardhur ose kush ishin.
Në atë kohë Suedia mbajti një qëndrim bujar ndaj azilkërkuesve dhe familjes së Nolës iu dha leja e përkohshme për të qëndruar. Procesi pasues i aplikimit për azil të përhershëm ishte shumë i ngadaltë. Para se të fillohej siç duhet, Nola dhe Helan ishin tashmë në shkollë. Pas disa vitesh, kërkesa e familjes për azil u përpunua, atëherë u refuzua, megjithëse ata kishin të drejtë të apelonin kundër vendimit, jo një herë, por dy herë. Në atë kohë lufta Siriane kishte filluar, duke e bërë vendlindjen e tyre edhe më të rrezikshme. Ishte në këtë pikë që Nola tregoi shenjat e para të tërheqjes.
Fëmijët kishin jetuar në Suedi për më shumë kohë sesa kishin jetuar diku tjetër. Nuk e di se çfarë dinin Nola dhe Helan për vendin ku kishin lindur, por, edhe nëse nuk u diskutua kurrë në mënyrë të qartë, ata duhet të kenë ndjerë frikën që lidhet me kthimin atje.
Fëmijët janë një grup i vogël, por ka shumë për të mësuar nga situata e tyre. Për një kohë të gjatë roli i mjedisit shoqëror në zhvillimin e sëmundjes është neglizhuar në favor të perspektivave psikologjike dhe biologjike. Shpërthime të sëmundjeve psikosomatike masive ndodhin në të gjithë botën, shumë herë në vit, por ato prekin bashkësi të tilla pa lidhje që askush nuk ka shansin të mësojë nga një tjetër.
Që nga viti 2015 nxisim shpirtin sipërmarrës, inovacionin dhe rritjen personale duke ndikuar në zhvillimin e një mjedisi motivues dhe pozitiv tek lexuesit tanë. Kjo punë që e bëjmë me shumë dashuri nuk ka të paguar. Ne jemi platforma e vetme e cila promovon modelin pozitiv të sipërmarrjes së lirë. Përmes kësaj platforme mbështesim edukimin gjatë gjithë jetës si mjet për zhvillimin personal dhe profesional të brezave. Kontributi juaj do të na ndihmojë në vazhdimin e këtij misioni në gjithë trevat shqipfolëse.
Mund të kontribuoni KETU. Falemnderit.
