Shkëputja mes prindërve dhe fëmijëve është një fenomen më i përhapur se sa mund të mendohet. Në një epokë ku mirëqenia mendore dhe vetëkujdesi janë kthyer në përparësi, gjithnjë e më shumë të rinj, por edhe të rritur po vendosin të largohen nga marrëdhëniet që i dëmtojnë emocionalisht, edhe kur këto lidhen përmes gjakut. Por a është kjo zgjidhja e duhur? Dhe më e rëndësishmja: a i bën kjo njerëzit më të lumtur?
Sipas një artikulli të BBC-së, një studim në SHBA me mbi 8,500 persona zbuloi se 26% kishin pasur periudha shkëputjeje nga babai dhe 6% nga nëna, në një hark kohor 24-vjeçar. Një tjetër studim në Gjermani gjeti se 20% e pjesëmarrësve kishin shkëputur kontaktet me të atin për një periudhë kohe.
Sociologu Karl Pillemer dhe psikologu Joshua Coleman, që e kanë ndjekur këtë fenomen nga afër, janë të një mendimi: rritja e individualizmit, ndikimi i rrjeteve sociale dhe popullariteti i terapisë personale po e normalizojnë largimin nga marrëdhëniet toksike – përfshirë edhe ato familjare.
“Shumë njerëz më thonë se ndihen më të lehtësuar dhe më pak të stresuar pas shkëputjes nga prindërit; për ta, kjo është mënyra për të ruajtur ekuilibrin mendor,” thotë Coleman.
Arsyet për këto shkëputje janë të ndryshme: nga abuzimi fizik apo emocional, kontrolli i tepruar, konfliktet pas ndarjeve familjare, deri tek tensionet me partnerët e rinj të prindërve. Shpesh nuk është një ngjarje e vetme, por një grumbull i vogël ndjesish, fyerjesh e zhgënjimesh që rriten me kohën, derisa të sjellin një vendim të prerë.
Lexo edhe: Shkenctarët japonezë: Gjumi ndihmon trurin të përgatitet për të ardhmen
Psikologia Lucy Blake thekson se dhuna nuk është gjithmonë fizike: “Nuk mjafton të thuash ‘nuk pati rrahje’. Abuzimi emocional lë plagë po aq reale. Askush nuk është i detyruar të qëndrojë në një marrëdhënie ku ndjehet i pasigurt.”
Çfarë i detyrohemi prindërve?
Filozofi Christopher Cowley, nga Universiteti i Dublinit, ngren një pyetje delikate:“Në njëfarë mënyre, prindërve u detyrohemi gjithçka – jetën, kujdesin, sakrificat. Por nëse ka pasur abuzim serioz, a kemi ende një detyrim moral për të qëndruar pranë tyre?”
Cowley beson se marrëdhëniet me prindërit duhet të evoluojnë në një miqësi të ndërsjellë, të bazuar në respekt dhe mirëkuptim – jo në detyrim të heshtur.
Psikologët theksojnë se kujtesa njerëzore nuk është gjithmonë e saktë dhe shpesh ndikohet nga emocionet. Ne mund të kujtojmë fëmijërinë ndryshe nga sa e kanë përjetuar prindërit tanë. E për këtë arsye, para se të pritet çdo urë, ekspertët këshillojnë reflektim të thellë: A do të ndiheshim mirë me këtë vendim nëse një ditë ata nuk do të ishin më? A kemi kërkuar me të vërtetë të kuptojmë këndvështrimin e tyre?
Në një studim 10-vjeçar, rezultoi se 62% e atyre që ishin shkëputur nga nënat dhe 44% nga baballarët rikthyen kontaktet – qoftë edhe përkohësisht.
Sepse në fund, asnjë prind nuk i detyrohet fëmijës një fëmijëri të përsosur, ashtu si asnjë fëmijë nuk i detyrohet prindit një jetë pa kufij. Ndoshta ajo që i detyrohemi njëri-tjetrit është empatia, sinqeriteti dhe gatishmëria për të dëgjuar.
Që nga viti 2015 nxisim shpirtin sipërmarrës, inovacionin dhe rritjen personale duke ndikuar në zhvillimin e një mjedisi motivues dhe pozitiv tek lexuesit tanë. Kjo punë që e bëjmë me shumë dashuri nuk ka të paguar. Ne jemi platforma e vetme e cila promovon modelin pozitiv të sipërmarrjes së lirë. Përmes kësaj platforme mbështesim edukimin gjatë gjithë jetës si mjet për zhvillimin personal dhe profesional të brezave. Kontributi juaj do të na ndihmojë në vazhdimin e këtij misioni në gjithë trevat shqipfolëse.
Mund të kontribuoni KETU. Falemnderit.
Albanian
English