Shqipëria sapo u kthye në shtëpi nga Euro 2024 në fund të grupit me vetëm një pikë, por këto fakte të thjeshta nuk thonë asgjë për kontributin e tyre të shkëlqyeshëm në turne në betejat pasionante kundër tre prej ekipeve më të mira të turneut.
Me Shqipërinë si skuadra e dytë me renditjen më të ulët në Gjermani dhe duke përballur kampionët në fuqi, Italinë, në ndeshjen e tyre të hapjes, trajneri brazilian Sylvinho nuk mund të imagjinonte kurrë në ëndrrat e tij më të çmendura se sa mirë do të niste turneu i dytë i madh i Shqipërisë. Nga fishkëllima, Shqipëria bëri tre pasime, Italia gaboi një hedhje dhe mesfushori Nedim Bajrami vrapoi për të shënuar golin pas 23 sekondash për golin më të shpejtë ndonjëherë në Evropian.
Filloi gëzimi mes dhjetëra mijëra tifozëve të veshur kuq e zi në Dortmund, kaosi në baret dhe shtëpitë e kryeqytetit shqiptar, Tiranë, dhe një moment historik për kombin krenar ballkanik.
Italia pastaj shënoi dy herë, por Shqipëria i shtyu deri në fund, duke u afruar shumë me një barazim në fund të ndeshjes, duke fituar duartrokitje në stadium dhe duke i provuar botës për një skuadër që askush nuk i kishte dhënë shpresë.
Kundër Kroacisë në ndeshjen e tyre të ardhshme në Grupin B, Shqipëria sërish kënaqi tifozët e saj pasi sfidoi gjasat për të barazuar 2-2 me një gol në sekondat e fundit në një nga ndeshjet më emocionuese të turneut deri më tani.
Ata ishin më të përmbajtur në ndeshjen e tyre të tretë, një humbje e ngushtë 1-0 ndaj Spanjës, por gjithsesi i dhanë kundërshtarëve të tyre të famshëm shumë momente të pakëndshme përmes sulmuesve Jasir Asani dhe Kristjan Asllani.
‘Shumë krenar’ “Në përgjithësi, do ta konsideroja një paraqitje pozitive në këtë turne,” tha kapiteni i Shqipërisë, Berat Djimsiti. “Çdo gjë është e mundur në futboll dhe, me pak fat, mund të kishim bërë më shumë.”
Sylvinho, i cili solli brazilianin tjetër Doriva dhe argjentinasin Pablo Zabaleta për të punuar pranë tij në Tiranë, nuk kishte pendime. Ai foli emocionalisht për mënyrën se si skuadra e tij e re dhe e papërvojë ishte përmirësuar gjatë një viti e gjysmë nën drejtimin e tij dhe se si kishin bërë veten krenar në një grup të frikshëm që i kishte dhënë net pa gjumë përpara.
“Kur kthehemi gjashtë muaj më parë, shumë njerëz mendonin se do të pësonim tre, katër ose pesë gola në secilën ndeshje. Nuk ishte kështu,” tha ai. “Ne arritëm të konkurrojmë kundër tre ekipeve të mëdha kombëtare.”
Federata ambicioze e futbollit të Shqipërisë shpreson që përvoja në Gjermani t’i shërbejë mirë për të ardhmen, me më shumë paraqitje të rregullta në finale.
Një gjë për të cilën mund të jenë të sigurt është mbështetja e jashtëzakonshme. Shumë u befasuan kur panë shqiptarët që i tejkalonin numërikisht italianët në ndeshjen e parë dhe kjo vazhdoi gjatë gjithë kohës, zhurma dhe ngjyrat e tifozëve të tyre përputheshin me numrin e madh të tyre. Disa erdhën nga shtëpia, disa nga diaspora globale shqiptare.
“Nëse do të kishte një trofe për tifozët, atëherë ne e kemi fituar tashmë,” tha Faton Shkodra, 33 vjeç, duke kërcyer në një burim me miqtë në Hamburg pas ndeshjes me Kroacinë, i mbështjellë me flamuj të kuq me simbolin e shqiponjës dykrenare të kombit në të zezë.
“Ne jemi shumë krenarë për lojtarët tanë, ata janë shumë krenarë për ne.”