Brenda “Pictet”, bankës sekrete së më të pasurve të botës

Marion Halftermeyer- Në mitologjinë e sektorit privat bankar Banque Pictet&Cie SA qëndron mënjanë. Gjatë më shumë se dy shekujve, institucioni zviceran ka tentuar në mënyrë diskrete drejt aseteve të shumë të pasurve, drejtuar nga një grup partnerësh që formojnë klubin e vetëm jashtë Vatikanit, përbërë ekskluzivisht dhe strikt vetëm nga meshkuj.

Në të gjithë historinë e vet, vetëm 43 individë – të gjithë meshkuj, të gjithë të bardhë – janë ngritur në rangun e administratorit  të Pictet, duke krijuar një lidhje më të qëndrueshme sesa martesa tipike. Nga froni i tyre në Gjenevë, ata mbikëqyrin më shumë se 600 miliardë franka(662 miliardë dollarë) në asete që kanë nën menaxhim dhe një nivel fitimi shumë më të madh, anëtarë publikë, që shpesh e shpërblehen secili me më shumë sesa 20 milionë franka në vit.

Por në vitet e fundit, një prirje e re shqetësuese nisi t’i ngjitet Pictet, duke krisur fasadën e kohezionit të korporatës: punonjës kyç të saj nisën të largohen. Gjatë vitit 2019, një një duzinë menaxherësh që punonin prej kohësh në këto pozicione në njësinë e pasurisë, u larguan. Brenda disa ditëve në shtator të atij viti, katër bankierë nga nga ekipi i ngarkuar me menaxhimin e klientëve rusë, dhanë dorëheqjen. Bankierë nga Skandinavia dhe Izraeli pasuan duke vënë në diskutim asete prej miliardash.

Në qendër të këtij eksodi qëndron një kulturë përplasjeje. Punonjësit afatgjatë po irritoheshin nga stili i pacipë i të rekruturve të rinj të angazhuar me menaxhimin e parave të ultra të pasurve, veçanërisht me rritjen eksplozive të pasurisë së re në Azi që ka krijuar një garë agresive për asete dhe talente me rivalë të mëdhenj si UBS Group Ag dhe HSBC Holdings Plc.

Megjithatë për të tjerët, ndryshimi nuk po ndodhte mjaftueshëm shpejt; disa të sapoardhur që kishin premtuar rinovimin e Pictet po largoheshin sërish të frustruar.

Intervista me një duzinë njerëzish që janë familjarë me krahun privat të pasurisë në Pictet, zbulojnë një biznes që është në kryqëzim, i përballur me realiteti se në mënyrë që të qëndrojë në krye, banka private kryesore zvicerane duhet të përshtatet. Kjo do të thotë marrja e më shumë rreziqeve dhe ndryshimi i raportit me klientelën – larg nga qasja prej sportelisti që zgjati me breza drejt një modeli më ndërveprues.

Kjo mund të jetë diçka e vështirë për punonjës të mësuar me parimin e kujdesit dhe sekretit  që ka udhëhequr Pictet përmes shekujve. Por ndryshimi ka sjellë po ashtu mundësinë për të rimenduar zakonet e vjetra dhe zgjeruar bankën në skenën globale. Punonjësit e pyetur kërkuan të mos identifikohen teksa diskutonin punët e brendshme të bankës. Pictet refuzoi të komentonte për këtë histori. Ndërsa reduktimi total i stafit në Pictet Wealth Management është në një minimum prej 2.8%, largimi i talenteve për një kohë të gjatë ka jehuar nëpër korridoret e selisë moderne pesë-katesh. Largimet i befasuan partnerët, të cilët i panë ato si një sulm ndaj një institucioni që krenohej me një luhatjet gati të pandjeshme. Kështu në fund të vitit 2019, ata u mblodhën në një sallë konferencash në atë që partnerët e quajnë takimi në sallon për të mësuar më shumë rreth arsyeve të këtyre largimeve.

Të ulur në tryezën e madhe të konferencës, në të njëjtën mënyrë që mblidhen disa herë në javë për të diskutuar çështje të ditës, ata dëgjuan për tensionet, një mosmarrëveshje mbi përmbajtjen dhe ripërtëritjen e valëve përmes filialit të pasurisë private të bankës. “Pictet është në mes të dy botëve“, thotë Pedro Araujo, studiues i vjetër në Universitetin e Fribourgut, i cili ka studiuar familjet elitare të Zvicrës. “Ata janë në botën e vjetër të bankierëve privatë të Gjenevës dhe në botën e re të financave të globalizuara, ku duan të jenë të pranishëm ndërkombëtarisht, duan të rriten, duan të paraqiten si modernë, por jo tepër. Dy botë që janë në një kurs përplasjeje”.

Pavarësisht traditës, Pictet është bërë më i prirë për të ndryshuar vitet e fundit. Kompania e shndërroi statusin e saj ligjor pas fundit të sekretit bankar në 2014, duke zbuluar një metrikë të re të performancës si rezultat. Një nga partnerët e tij, Rémy Best, tashmë e kishte dhënë shenjën duke riorganizuar njësinë e menaxhimit të pasurive. Ai e ktheu vëmendjen te ndarja e pasurisë, për një kohë të gjatë zemra e Pictet. Doli që operacioni kërkonte gjak të freskët. Dhe banka e gjeti atë te Boris Collardi, i cili kreu një nga manovrat më të guximshme në bankat zvicerane në 2018 kur u largua papritur nga CEO i bankës private zvicerane “Julius Baer” dhe zgjodhi brigjet e Liqenit të Gjenevës për t’u bashkuar me Pictet.

Përballë tij, Collardi është gjithçka që nuk është aktori tipik i Pictet. Më shpirtmadh se financuesi asketik, Collardi, 46 vjeç, ai konsiderohet partneri i parë i jashtëm në dekada. Ai solli një frymë tjetër në ekskluzivitetin e Pictet që vlerëson uniformitetin mbi individualizmin, deri tek paleta e zbutur e ngjyrave të kostumeve të përsosura të partnerëve. Përkundrazi, Collardi njihet për mënyrën si i përshëndet kolegët me një përqafim; në takime, ai është i pari që heq xhaketën e kostumit dhe ankohet me shaka se është i detyruar të veshë kravatë. Karriera e tij në partneritetin me Pictet jo vetëm që e bëri atë një nga njerëzit më të rinj në historinë e kohëve të fundit që e mban atë titull, por gjithashtu i dha shkallën për herë të parë shumicës së anëtarëve në grup që nuk janë pasardhës të familjeve themeluese.

Në Collardi, partnerët identifikuan një koleg që mund të merrej nga Best, një i njohur prej kohësh i cili ua kishte prezantuar partnerëve të tjerë emrin e ri. Dhe Collardi ishte tashmë i njohur mirë në Azi, ku Pictet ishte i etur të merrte pjesë në një klasë të pasur miliarderësh, të gatshëm për ta kaluar pasurinë e tyre te brezi tjetër. Por Collardit gjithashtu iu desh të përshtatet me realitetin e ri të mos qenit më lideri i padiskutueshëm. Në vend të kësaj, ai tani është një nga shtatë zërat e që marrin çdo vendim në unison. Takimet javore kryesohen nga partneri i vjetër Renaud de Planta, i cili nuk pranoi të jepte komente.

Duke qenë se qëndrimi mesatar i një partneri aktiv është 20 vjet, harmonia kolegjiale është ngjitësi që mban së bashku ekipin e të moshuarve. Kjo nuk e ka ndaluar Collardin të hyjë shpejt në rolin e tij të ri. Brenda një viti, më shumë se 100 besnikë të tij e kishin ndjekur deri te Piket, duke përfshirë edhe ekipet e plota për Lindjen e Mesme dhe Amerikën Latine. Collardi përshpejtoi edhe rregullimin e platformave të investimeve dhe tregtisë, duke zëvendësuar disa nga menaxherët e vjetër të portofolit me këshilltarë investimesh sa gjysma e moshës së tyre.

Në fund të vitit 2020, bankierët e pasurisë së Pictet ishin rritur në 1 098 nga 740 që ishin vetëm pesë vjet më parë, një zgjerim jo i ngjashëm me përthithjen e një blerjeje të plotë. Ndryshimet bënë jehonë në rregullimin që Collardi miratoi në Julius Baer. Gjatë një dekade, ai e fuqizoi bankën historike, duke ndikuar në një zgjerim marramendës nga Sao Paulo në Singapor, duke dyfishuar pasuritë nën menaxhim si rezultat. Por, pavarësisht ngritjes së tij meteorike, Collardi mbeti, për llogari të tij në kohën e lëvizjes, “vetëm një punonjës“. Përkundrazi, Pictet i ofroi një mundësi të rrallë për t’u bërë sipërmarrës me hapësirë ​​shtesë financiare.

Partneriteti me Pictet sjell interes në një biznes të qëndrueshëm pronarët e të cilit ndajnë më shumë se 500 milionë franga fitim vjetor. Deri para disa viteve, firma ishte aq e modës sa partnerëve drejtues duhej t’u drejtoheshe si Notre Sieur, një titull zyrtar i ngjashëm me sir në Britani. Sfida me të cilën përballen partnerët është se, që të rriten, ata duhet të synojnë në mënyrë agresive Azinë, epiqendrën e krijimit të pasurisë. Por kjo kërkon përqafimin e aktiveve të reja – dhe potencialisht më të rrezikshme – të investimeve, më të rëndësishmet mes tyre produkte të strukturuara, të cilat përdorin derivate për të ndjekur performancën e një aktivi themelor.

Collardi kaloi më shumë se një vit duke u përpjekur të fitonte mbështetjen nga partnerët e tjerë për të nxitur Pictet të shesë produktet e veta në atë klasë asetesh. Të tjerët nuk ishin të bindur dhe krenoheshin me historikun e tyre se kurrë nuk kishin pasur një hua të pashlyer. Projekti u dobësua në fillim të vitit 2020 dhe Pictet vendosi për opsionin më pak të rrezikshëm për të qenë një ndërmjetës që shet produkte të strukturuara të bankave të tjera.

Azia megjithatë ka mbetur një fokus i rëndësishëm për riorganizimin e Collardit, ku ai dëshiron të depërtojë në radhët e 10 bankave kryesore private. Tani për tani, Pictet është i gatshëm të presë që klientët të vijnë në bankë pasi të jenë gati për një qasje ndaj rrezikut ndaj menaxhimit të pasurisë. Collardi emëroi Fong Seng Tee, një bankier që ai e njihte që nga koha e tij në Credit Suisse Group AG, si kreu i divizionit të pasurisë në Azi, duke e zhvendosur liderin ekzistues në një pozicion kryesie më ceremoniale. Ai gjithashtu solli një aleat nga Baer për të drejtuar një rajon të ri të Lindjes së Mesme, duke ia hequr këtë zonë një bankieri të vjetër që mbikëqyri biznesin e pasurisë për Greqinë, Turqinë dhe Lindjen e Mesme. Ndërsa Pictet është rritur në mënyrë të qëndrueshme gjatë viteve, ai deri më tani ka shmangur tranzicionet e tensionuara në një strukturë të modernizuar të korporatave të përqafuar nga ish-partneritete të tjera të njohura, veçanërisht Goldman Sachs Group Inc. dhe Lazard Ltd.

Pictet mund të jetë ende shumë më i vogël se menaxherët e pasurive të listuara publikisht, por ndryshon puna kur bëhet fjalë për përfitimin. Për një kohë të gjatë, Piktet arriti një kthim të kapitalit mbi 40%, një shifër e padëgjuar për asnjë bankë moderne. Ndërsa shifra ka rënë në mes 16% dhe 21% në gjysmën e dekadës së kaluar, ajo është ende mbi UBS, Credit Suisse dhe Julius Baer.

Transformimi në vitin 2014 në një ortakëri të kufizuar largoi rrezikun që partnerët të mbanin barrën e plotë të humbjeve. Si rezultat i ndryshimit në statusin ligjor, Pictet nisi publikimin e të dhënave të performancës. Papritmas, Pictet u detyrua të pajtohet me organizimin e rastësishëm që shpesh vinte marrëdhëniet personale para një strukture sistematike. Deri atëherë, nuk ishte e pazakontë që bankierët të vepronin në mënyrë të pavarur pa qasje të njëjtë ndaj klientëve, për shembull korrespondenca me një font të caktuar të shkrimit. Midis çudirave historike, disa punonjës nuk kishin një kontratë zyrtare pune – anëtarësimi në bankë ishte një kontratë shoqërore me një patriarkat dashamirës që me një dorë mbronte grigjën e saj.

Pictet e nisi marshin e tij të shekullit XXI i udhëhequr nga një prej partnerëve. Një ish-ekzekutiv i McKinsey, Rémy Best u përshtat me mënyrën sesi matej performance dhe me optimizmin organizativ. I freskët nga kthimi i krahut të menaxhimit të aseteve të Pictet në një gjenerator fitimesh, Best ia vuri syrin menaxhimit të pasurisë, dikur një seksion i shenjtë në Pictet pasi gjeneronte shumë para.

Banka nisi të studionte me kujdes se cilët klientë privatë të pasurisë po sillnin pjesën e luanit të të ardhurave dhe kuptoi se disa po i kushtonin shumë Pictetit, ndërsa të tjerët duhej ende të ishin në shënjestër më agresive për të blerë më shumë shërbime. Qasja e justifikuar e Best bëri bujë në mesin e punonjësve. Bankierëve privatë të Pictet nuk u ishte kërkuar më parë të zbulonin klientët e tyre, ose të thoshin sa para po bënin për bankën. Marrëdhëniet personale me klientët u lanë vendin dokumenteve që pasqyronin të ardhurat neto, kthimin e pasurive dhe nëse bankierët përmbushnin objektivat e rritjes. Detajet u vunë në dispozicion të një ushtrie menaxherësh të brendshëm biznesi, që shpesh i rishpërndanin klientët në kategori bazuar mbi pasurinë, vendndodhjen dhe nivelin e veprimtarisë me bankën. Disa bankierë të veçantë humbën klientët e tij të lakmuar në këmbim të ekipeve të reja me fokus rajonal, dhe të tjerët vërshuan në atë që e panë si një stil të palustruar të punësimeve të reja. Të tjerë akoma ngritën duart dhe vendosën të largoheshin.

Toni i efikasitetit modern të korporatave mund të shfaqet në një firmë ku, siç është shprehur njëherë ish-partneri administrues Nicolas Pictet, punonjësve u thuhet se mbajtja e një klienti ishte më e rëndësishme sesa fitimi. Kompania është rritur përtej pikës ku partnerët mund të veprojnë rregullisht si  gjenerues fitimesh në një marrëveshje të vështirë ose duke sjellë një klient të madh. Por si pronarë të një partneriteti privat, ata qëndrojnë ende larg gradave. Mbi të gjitha, një llogaritje konfidenciale përcakton se sa fitim mbahet për partnerët dhe sa shpërndahet në pjesën tjetër të bankës për të mbështetur të gjithë strukturën e kapitalit të firmës.

Sa herë që një partner bashkohet me kompaninë, atij i kërkohet të blejë një pjesë të konsiderueshme të saj. Për të financuar transaksionin, partnerët ekzistues ofrojnë një hua për anëtarin e tyre më të ri, i cili i paguan ata me kalimin e kohës. Një partner që largohet duhet t’ia shesë pjesën e tij sërish bankës. Për të mbështetur këtë zbaticë dhe fluksin e aksioneve, banka synon një kthim minimal të kapitalit prej 20%. Ruajtja e këtij niveli është bërë më e vështirë mes konkurrencës në rritje dhe kostove më të larta të pajtueshmërisë. Kur përfitimi ka rënë nën 20%, punonjësit e kanë ndier këtë në kompensimin e tyre personal, i cili varet nga një përbërës i ndryshueshëm që lidhet me rezultatet vjetore. Kjo, nga ana tjetër, ka çuar në perceptimin e një ndarjeje në rritje midis punëtorëve mesatarë dhe partnerëve, të cilët kanë vijuar të gëzojnë pjesën e tyre të shëndetshme të fitimeve.

Kur pjesëmarrja e punonjësve në fitim bie, e njëjta gjë ndodh edhe me atë të partnerëve, tha Pictet pas botimit të artikullit. Gjatë një prezantimi në shkurt, njëseformancën, përpjekjet bamirëse ose ndërtesën e re me shkëlqim të Pictet që ngrihej ngadalë në periferi të Gjenevës, mungesa e një anëtari të grupit ra dukshëm në sy: Collardi nuk foli dhe as nuk u shfaq gjatë prezantimit. Në vend që të bënte këtë, njeriu që lidhet më shumë se të gjithë me kohët më të trazuara të Pictet qëndroi në prapavijë.

BLOOMBERG