Harrimi i gjërave mund të jetë i bezdisshëm. Madje mund të jetë shqetësues.
- Si quhej ai kolegu?
- Në çfarë ore është takimi nesër?
- A po na ofronte ai shitësi 25% ulje për 200 produkte, apo 20% ulje për 250?
Ose edhe: “A po harroj gjërat, sepse truri im po ngadalësohet për shkak të plakjes?”
Sot, ne kemi disa lajme të mira dhe interesante për të ndarë në këtë tematikë.
Para së gjithash, nëse shqetësoheni, ndaloni. Nuk ka gjasa të ndihmojë në asnjë rast. Por së dyti, rezulton se harrimi i gjërave mund të jetë në fakt një avantazh neurologjik.
Si? Sipas një teorie të re në revistën Nature Reviews Neuroscience, ekzistojnë disa pika kyçe:
- Së pari, duhet të kujtojmë se, në çdo moment, ne të gjithë jemi të ekspozuar ndaj shumë më tepër stimujve sesa mund t’i kushtojmë vëmendje, nuk ka rëndësi të kujtojmë me saktësi, edhe vetëm disa sekonda ose minuta më vonë.
- Së dyti, harrimi i disa gjërave – ndoshta shumica e gjërave – është një mekanizëm natyror i trurit, pa të cilin do të ishte pothuajse e pamundur të funksiononte në jetën e përditshme.
- Së fundi, truri duhet të promovojë aksesin në kujtime specifike – në mënyrë ideale, ato më të dobishmet.
Si një përmbledhje e teorisë së paraqitur nga Trinity College në Dublin shpjegoi:
Në vend që të jetë një gabim, harresa mund të jetë një tipar funksional i trurit, duke e lejuar atë të ndërveprojë në mënyrë dinamike me mjedisin.
Harrimi i disa kujtimeve mund të jetë i dobishëm, pasi kjo mund të çojë në sjellje më fleksibël dhe vendimmarrje më të mirë.
Nëse kujtimet janë fituar në rrethana që nuk janë plotësisht të rëndësishme për mjedisin aktual, harrimi i tyre mund të jetë një ndryshim pozitiv që përmirëson mirëqenien tonë.
Me fjalë të tjera, truri ynë mëson të harrojë, dhe për këtë arsye, kujtimet nuk humbasin kurrë, por thjesht bëhen të paarritshme, të ruajtura në tru në një mënyrë që kufizon aftësinë për t’iu qasur atyre.
Është një dallim i rëndësishëm, sipas bashkëautorëve Dr. Tomás Ryan i Institutit të Neuroshkencës së Kolegjit Trinity në Dublin dhe Dr. Paul Frankland i departamentit të psikologjisë në Universitetin e Torontos, dhe ajo që i bën ata të besojnë se “kjo” harresa natyrale është e kthyeshme në rrethana të caktuara.”
Ata gjithashtu teorizojnë se “në gjendjet e sëmundjes – të tilla si te njerëzit që jetojnë me sëmundjen e Alzheimerit, për shembull – këto mekanizma natyralë të harresës rrëmbehen, gjë që rezulton në një ulje të konsiderueshme të aksesit të qelizave engram dhe humbje patologjike të kujtesës.”
Pra, ku ju lë kjo, si dikush që jeton, punon dhe drejton sot?
Nëse mund të bëni një analogji, vrapuesit në distanca të gjata nuk vajtojnë për faktin se kanë nevojë për hidratim dhe energji për të arritur qëllimet e tyre; ata thjesht gjejnë mënyra për të transportuar ose ruajtur ujin dhe kaloritë.
Dhe, në një shembull tjetër, njerëzit krijues, por natyrshëm të çorganizuar, nëse janë të zgjuar, nuk jetojnë thjesht në kaos; ata gjejnë sisteme për t’i ndihmuar të organizohen.
Së fundi, nëse e gjeni veten të shqetësuar për kujtesën, mos e bëni. Ryan dhe Frankland kanë të drejtë, përgjigjet janë të gjitha në kokën tuaj diku. Thjesht duhet të mësoni se si t’i aksesoni ato.
Që nga viti 2015 nxisim shpirtin sipërmarrës, inovacionin dhe rritjen personale duke ndikuar në zhvillimin e një mjedisi motivues dhe pozitiv tek lexuesit tanë. Kjo punë që e bëjmë me shumë dashuri nuk ka të paguar. Ne jemi platforma e vetme e cila promovon modelin pozitiv të sipërmarrjes së lirë. Përmes kësaj platforme mbështesim edukimin gjatë gjithë jetës si mjet për zhvillimin personal dhe profesional të brezave. Kontributi juaj do të na ndihmojë në vazhdimin e këtij misioni në gjithë trevat shqipfolëse.
Mund të kontribuoni KETU. Falemnderit.
